Kıyıya vurdum biliyor musun bu hayatta, sanki bana göre bir yer olmadığını anladım diye beylik cümleler kurmayacağım ama ben hayatın hep kıyısından kıyısından yürüyorum, üstelik ayaklarım yerden kesik (yağmurdan mı bahardan mı yoksa aşktan mı diye şarkı söylenesi anlamında değil)… Ayaklarım yer’le de uyumsuz da ondan…

Inception filmini izlediniz mi bilmiyorum?.

Şahane sahneler vardır o filmde, patlamalar, parçalanmalar, tuzla buz olmalar, rüyadaki gerçekliğin yıkımı, gerçeğin rüyayla karışımı... O filmi yaşadım ben bir ayrılık ile birlikte . Katman katman parçalandı zihnimde tüm görüntülerim.

Pek çok yazar der ya, insanın yalnızlığı daimdir diye. Belki öyledir...

Kuşların yağmurda ıslanması…

ağırlığı çok olan yolculuk…

arkada bırakılan bahçe…

Alabildiğine uzanan geçmişte tek başına kalmış bir ağaç gibi anılar…

            yosun tutmuş denizin dibinde kalanlar…

Uzun bir aradan sonra size anlatmak istediğim yeni ve yine bir hayal yazısı vardı.

Ören…
Çocukluğum, gençliğim, anılarım…

Kapıya dayanır bazen mutluluk, seyreder seni... gülümser...
       çağırmanı bekler içeri...

içerisi öyle karışık ki kabul etmek zorunda kalırsın, düzeltsin diye...

Hayatlarımız birer resim, yağlıboya tablo... Rengarenk. Bir zamandan sonra bakıyorsun, sadece senin seçimlerin değil içindeki renkler, objeler. Senin boyadıklarınla başkalarının akıttığı renkler de var, fırça darbeleri...

Ülkenin gündemine yetişmek mümkün değil. Bir gün önce bıraktığımız konuya kaldığımız yerden devam etmek mümkün olmuyor, her gün farklı bir konu, her gün ayrı bir heyecan.

Her gün farklı bir şeyle sınanıyoruz, sabır taşı olsa çatlar ama bu millet hala ya sabır çekiyor. Arkadaş ne yiyorsunuz ne içiyorsunuz da kafanız böyle çalışıyor sizin, kendi insanını aşağılamak, kendi insanını alçaltmak milli spor mu sizin için…