Leo Tolstoy, Anna Karenina Romanında “Bütün mutlu aileler birbirine benzer, her mutsuz ailenin de kendine özgü bir mutsuzluğu vardır.” der. 

Büyük oranda katılmakla birlikte bunun acı çeken insanlara yapılmış bir iltifat olduğunu düşünürüm bir miktar. Karşı tarafı yüceltme, belki o mutsuzluğu kutsayarak onu sırtlayanı onurlandırmak adına bir kompliman. 

Bugün akşamın en hoş sohbet konularından birisiydi….

40’ları ve 50’leri karşılamak

Hani hep o mumu üflüyor ve o oldu, onu öğrendim bunu gördüm diyoruz ya…

Bu yaşlara dair kendi adıma duyduğum en güzel tanımlama eşimden geldi : artık öncü değil artçı olmak.

Burada yanımda olmayıp da kalbimde olanların yeryüzü adları; Neşe, Sumru, Hasibe, Müzeyyen, Handan, Fatih, Şule, Sultan, Türkân, Işın, Simlâ, Meral, Arzu, Mediha

Kapıştırıyorum kalbimin bir yarısını diğer yarısıyla…….

Birisi geçmiş, birisi gelecek…

Tam ortalarında kırılan bir fay hattının üstüne uzanmış seyrediyorum

umurumda değil, kan revan olmuşum

Yıllardır her fırsatta her yerde paylaşır yurdum insanı "Gel, Ne olursan Ol Yine Gel.  Mevlana tarafından söylendiğine inanır güzel insanım, şiir olduğunu çoğu bilmez, umursamaz da. Ya kendini iyi hissettirdiği için paylaşır yada paylaştığında kendine hümanist bir hava verdiğine inanır. İnsani duyguları da biraz fazla olunca yurdum insanının iliklerine kadar işlemiştir bu dize, özümsemiştir.

Tarih emperyalist devletlerin insanoğluna yaşattığı ızdıraplarla doludur. Bilim ve Teknoloji çağı 21. yy da bile insanlık emperyalist devletlerin açgözlülüğüne kurban ediliyor.

Bu coğrafyada yaşayan insanlar pratik zekaları geliştiği için kendilerini çok zeki zanneder ve bununla gurur duyarlar. Pratik zeka az gelişmiş toplumların en büyük silahıdır aslında. Başka çaresi yoktur çünkü. Kendi kendine hızlı bir şekilde çözüm bulmak zorundadır yoksa mazallah…

Bir toplumu değiştirmek istiyorsanız önce kadını eğitin diyordu yazılar. Kadınını eğiten kuşak eğitiyordu... Belki bu yüzden bizim çok üstümüzde durdu Gazi Mustafa Kemal Atatürk. Bizi değiştirerek Türk toplumunu değiştirmek, geliştirmek istedi.

Şüphesiz okumanın en güzel yanı; insanı zihnen Alice’in harikalar dünyasında son sürat gezdirmesinin yanında yazma isteği de oluşturması. 

Şimdi Cem Davran’nın yine harika bir yazısını okudum Kafa Dergisi’nde. Mumlar kimin için yanıyor?. 

Neredeyse bir asırlık Türkiye Cumhuriyeti tarihinde böylesine bir ahlaki ve sosyoekonomik yıkım görülmedi. Aklın, bilimin, eğitimin tamamen dışlanarak insanları din afyonu ile uyuşturup diledikleri gibi yaşayan bir tabaka musallat oldu başımıza ve ne aydın kesim, ne de bilim insanları bu insanlarla nasıl başa çıkacağını bilemiyor.